Po piątkowym melanżu i relaksacyjnej sobocie - niedziela należała do nas. Postanowiliśmy pojechać sobie do Bydgoszczy.
Pobudka miała być o 6, ale się nie udało. Niemniej jednak wyruszyliśmy w końcu w drogę. Bez mapy, bez gps, bez endomondo  -  kierunek południe - jakoś tak. Mniej więcej w połowie drogi zaczęło padać. Ale spoko. Nie zmokliśmy, coś tam przeczekaliśmy. Dotarliśmy na Orlen na trasie E261 tam zjedliśmy co nieco i przed nami jeszcze 33 km do Bydgoszczy. Rozjaśniło się i jechało nawet fajnie - mimo, że główną trasą. Tuż przed Bydgoszczą znów zaczęło padać - ale było znośnie.
W mieście pokręcilismy się tu  i tam. Zjedliśmy znów coś i czas było zaplanować drogę powrotną. Kupiliśmy mapę  - Marcin wyznaczył trasę i w drogę.

Pamiętając moją podróż z Bydgoszczy kilka lat temu nie trudno mi było wyjechać w kierunku Koronowa przez Bożenkowo i Samociążek - ale kurde szlaku niebieskiego to ja nie znalazłam. Pojawił się on jakoś przed samym Koronowem. Ale zanim dotarliśmy tam, tuż przed wioską, jadąc szosą ,zobaczyłam (dosłownie) ścianę deszczu - to był ułamek sekundy kiedy równocześnie zawróciliśmy rowery i gnaliśmy z powrotem do widzianej wcześniej wiaty w lesie. Posiedzieliśmy kilkanaście minut i przeszło. Myślałam, że najgorsze mamy za sobą - jakże ja się strrrrasznie myliłam.
Mniej więcej od Serocka za Koronowem do kilka km przed Tleniem (czyli jakiś dwie godziny) lał deszcz. Lał, lał, lal i lał, pompa na 102 ! Nie było sensu już przeczekiwać bo do dziś byśmy chyba nie dojechali. Jedyne co dobre, że nie było nam zimno, a mi jeszcze temperatura i ciśnienie podskoczyło jak Marcin nie sprawdził mapy na skrzyżowaniu w Szewnie i pojechaliśmy wg tego co powiedział, a co okazało się błędem - a w tych warunkach to błąd naprawdę niewybaczalny. Obiecałam sobie wtedy, że już nigdy - NIGDY, nie zdam się tylko na kogoś nawigowanie, ale będę się starała sama pilnować tego gdzie jesteśmy, co nie znaczy, że ja jestem alfą i omegą (do dziś nie wiem jakim cudem w tym Drzyminie miałam skręcać w prawo a nie prosto i gdyby nie Marcin - pojechałabym chyba do Świecia).

Jeżdżę już dłuuuugo - ale nigdy nie zlał mnie tak deszcz. Normalnie rzygam tym deszczem ehh.
 Ale było nieźle. Zapamiętam ten rajd na długo. Dotarliśmy na camping o 20.30 - marzyłam o prysznicu, ale nie mieliśmy pewności czy będzie ciepła woda - dodatkowy stres. Wszystko się poukładało jak trzeba. Jedno piwko na dobranoc i spaliśmy jak susły.

Wstałam po 5 rano w sobotę. Śniadanie, telefon do Anki i wyjazd.
O 10 rano byłyśmy już w Chojnicach, zjadłyśmy drugie śniadanie, po czym Anka wróciła do Kościerzyny, a ja ruszyłam na zachód. Chciałam koniecznie ominąć drogę krajową Człuchów-Wałcz jadąc do Okonka. Postanowiłam odbić na północ tuż za Człuchowem. Jechało się nawet fajnie - do czasu kiedy zorientowałam się, że w lesie pomyliłam drogi, bez sensu było zawracać, czy też odbijać na zachód bo musiałabym chyba płynąć wpław. Finał taki, że z powrotem wylądowałam  na drodze krajowej nr 22 w Lędyczku i tym samym znów nie udało mi się wjechać do Okonka od strony północnej. Ale w sumie może i lepiej, bo jakby mnie znów miały gonić dwa wielgachne psy w środku lasu, to moja przednia sakwa na amen by odpadła a ja zostałabym pożarta żywcem.
Do rodzinnego miasta wjechałam krótko przed 15.00. Było bardzo słonecznie i gorąco. Więc skusiłam się na dwa ziiiiiimne piwka, które wypiłam duszkiem na podwórku u Cioci :)

Odpoczęłam, wykąpałam się - i znów wskoczyłam na  rower - po zakupy z Ciocią i odwiedzić Babcię :)
 Podsumowując - miałam naprawdę dobry dzień. Nic mnie nie bolało, ani nie uwierało,  do 90 kilometra nie czułam zmęczenia. jechało mi się naprawdę lekko.

Wieczór upłynął cuuudownie, wśród najbliższych :)