...
Czekając na Marcina, aż zjedzie z trasy - udałam się na jesienną wycieczkę do Wdzydz. Grzechem byłoby siedzieć w domu kiedy taka pogoda za oknem.
Kocham jesienne Wdzydze. Letnie lubię. Ale teraz - jak nie ma turystów, a jeszcze jest ciepło i słonecznie, i jak słychać tylko kołyszące się jachty... jest po prostu cudownie spokojnie. W sumie brakuje mi nawet słów aby opisać ten stan :)

Czasami lepiej nic nie mówić - i tak jest pięknie.

...
Spontaniczny wyjazd razem z AGR Tczew.
Start  z parkingu w Bytowie, na miejscu byli już Michał, Tomek i Dawid. My się spóźniliśmy nieco. Naszym celem była Góra Siemierzycka, którą ja odwiedziłam już kilka razy, i z Marcinem i sama. 

Siemierzycka Góra – najwyższe wzniesienie moreny czołowej na Pojezierzu Bytowskim o wysokości 256,5 m n.p.m, w gminie Bytów, na południe od Płotowa i na zachód od Rekowa.

Pogoda była dla nas łaskawa, mimo prognoz nieciekawych i kilku kropel deszczu.
Z Bytowa pojechaliśmy w kierunku Studzienic, potem na Przewóz, Hamer Młyn i do Rekowa. Stamtąd na Płotowo i na Górę Siemierzycką. Dalej na Piaszno tuż u podnóża góry - do Osady Gotów i nieistniejącą już wieżę widokową "Lemana" (?) - ta osada to naprawdę fajne miejsce - warto tam zajrzeć.
Jechaliśmy bardzo, bardzo, bardzo długo - a to wszystko przez grzyby. Tak - przez grzyby, które wręcz wyskakiwały nam na drogę. To co widać na ostatnich zdjęciach, to efekt zbierania tylko z rowerów. Gdybyśmy łazili po lesie byłoby tego chyba tonę. Ale nie było gdzie tego pakować. Więc pod koniec już tylko zabieraliśmy napotkane przy drogach prawdziwki :)

...
W wyniku mojego błędu - zrobiliśmy dziwną pętelkę na mapie i wylądowaliśmy znów w Rekowie.
Ale może to i lepiej :)
Niedziela cudowna. W końcu mogłam pojeździć w ekipie AGR i to z Marcinem, a nie sama. Fajnie tak czasem pojechać na pełnym spontanie ! Dzięki :)

...
Po miłym wieczorze piątkowym, w sobotni poranek postanowiliśmy pojechać do Chmielna (tylko na chwilę), do znajomych.
Tak... na chwilę. Wróciliśmy już jak było ciemno - a latarek nie mieliśmy ze sobą. Niemniej jednak  - wszystko skończyło się dobrze.

Dawno mnie nie było w tych rejonach Kaszub - a już zwłaszcza dawno nie było mnie tu razem z Marcinem.
Z Kościerzyny pojechaliśmy przez Strzelnicę, potem na Częstkowo i polną drogą do Stężycy, a tam szosą na Zgorzałe i na Przewóz.
Co nas mocno i najbardziej zaskoczyło ? Mega, wypasione, piękne, jeszcze gorące asfaltowe drogi rowerowe w gminie Stężyca !!!
Jak się chce to można, a jak się nie chce (gmina Kościerzyna) to nic się nie zrobi. ehhh
Odcinek Przewóz -  Chmielno przez Sznurki i Lampę - od lat jest przepięknym miejscem z cudownymi krajobrazami - taka esencja Szwajcarii Kaszubskiej. ehh pięknie było.

Do celu dojechaliśmy już o 11.00 - mieliśmy załatwić sprawę i wracać, miało nam to zająć godzinę dwie. Finał taki, że wyjechaliśmy od znajomych o... 18.00.....
Ale jak już wspomniałam - nie było żadnych przykrych niespodzianek.

Takich dni poproszę więcej.

Ogólnopolski Turystyczny Przegląd Piosenki Studenckiej Bazuna. Przegląd piosenki BAZUNA odbywa się od początku lat siedemdziesiątych XX w. W początkowych latach jego treść stanowił przeniesiony na scenę repertuar turystycznego szlaku - prezentacja piosenek znanych, popularnych oraz propozycja nowych. Z czasem impreza stała się scenicznym forum twórców i wykonawców w szerokim zakresie, którego wyróżnikiem jest akustyczna forma. Charakterystyczną na imprezie jest różnorodność nurtów, konwencji i stylistyk, od poezji śpiewanej, piosenki aktorskiej i kabaretowej, bluesa, muzyki country i folk po autorskie muzyczne poszukiwania i próby łączenia w.w. gatunków. Turystyczny pozostał charakter Przeglądu, BAZUNA nie ma bowiem stałego miejsca. Najczęściej odbywając się w plenerze impreza ma niezmienny charakter turystycznego wyjazdu, zarazem festiwalu na otwartej przestrzeni.


Przyjechałam w piątek tuż po pracy. Już po g.17.00 mogłam słuchać wspaniałych utworów, nad tym wspaniałym jeziorem. Niesamowite wrażenia, atmosfera rodzinna, przyjacielska. Podczas tego festiwalu można zapomnieć o wszystkich problemach  i pozwolić aby i mózg w końcu odpoczął  - nic tylko muzyka, muzyka, muzyka. mmmm :)
Kiedy artyści zakończyli grać w Tawernie, część z nas przeniosła się pod wiaty (jakoś nie było pogody na ognisko), tam chyba do czwartej rano można było posłuchać mniej lub bardziej fajnego wokalu i grania.

Poranek... z bolącą głową nie należał do najprzyjemniejszych - ale już po kilku kilometrach na rowerze wszystko wróciło do normy. Pojechałam do Borska szlakiem z Wdzydz. Zakaz wstępu do lasu wisiał na co drugim drzewie... Udało mi się bezpiecznie przejechać trasę w jedną i drugą stronę.
Na odcinku Wdzydze Tucholskie - Borsk - wzdłuż jeziora - "gospodarz"  dość skutecznie powiększał swoje hektary - jeszcze chwila i ścieżka zniknie - niech się cieszy, że go nie dorwałam z tym pługiem !

Wróciłam popołudniu do PTTK, aby znów oddać się muzyce i podać refleksji.
Weekend mega udany !!!

Pozdrawiam zespół Projekt Laureaci i wszystkich tych, których spotkałam :)

___________________________

Wyprawka rozpoczęła się 21 lipca 2017 roku - w pociągu relacji Kościerzyna Gdynia, dalej: Gdynia Białystok. Pierwsze co się stało  - to wzrost mojego ciśnienia milion razy ponad normę, jeszcze zanim pociąg ruszył z KS. Wszechwiedząca Pani "Kierwowniczka"  Pociągu, kazała mi rozpakować rzeczy z  rowerów i je powiesić, mimo, że wagon był pusty. Nie byłabym sobą gdybym nie komentowała tego - dopierd.......lając bardzo dyplomatycznie przez  pół drogi. W końcu przylazła sprawdzić czy mam bilet (!), legitymację syna oglądała przez lupę ! Czy aby jest ważna. No żenada. Potem zaczęła mi się tłumaczyć dlaczego tak "zarządziła" a nie inaczej. Powiedziałam Pani "Kierwownik" - że odrobina życzliwości jeszcze nikogo na tym świecie nie zabiła i że nie chcę z nią gadać. Poszła sobie czerwona jak burak.

Nie pisałabym o tym  w ten sposób - ale jak sobie teraz przypomnę kolejne przygody rowerowo-pociągowe, to naprawdę mam wątpliwości - gdzie tu leży prawda, gdzie prawo, gdzie gnębienie rowerzystów, a gdzie wyciąganie konsekwencji i przestrzeganie prawa - przez obie strony. Bo to co się działo w przedziale rowerowym Gdynia-Białystok, to naprawdę można zwątpić i mieć wyebane na "przepisy" i regulaminy - skoro jego łamania nie widzi kierownik pociągu. Młodzież (bez rowerów) zrobiła sobie imprezę w przedziale rowerowym. Piwo, wrzaski, kurwowanie etc. Bałam się, że zaraz nasze rzeczy wylecą przez okno. I co ? I jakoś nie widziałam przez dobre dwie godziny nikogo z obsługi pociągu. A zanim wspomniana młodzież się pojawiła, to latał Pan Konduktor w te o wewte jak kot z pęcherzem. I już nikomu nic nie przeszkadzało nagle ?
Kolejna sprawa dot. rowerów i pociągu - byłam zmuszona dojechać do Augustowa z Łap. I nagle się okazuje, że otrzymuję bilet na pociąg relacji Łapy-Białystok, i potem bez problemu Białystok-Augustów - mimo, że nie ma "miejsc przewidzianych na rowery", a w drugim przypadku miejsca są, ale Pani Konduktor z uśmiechem mówi, że mam się ulokować tam gdzie chcę. Można? Można. Jak się ma w sobie trochę dobra w sercu.

Tak sobie teraz myślę, że od samego początku wszystkie znaki na niebie mówiły mi " nie jedź" - zamówiłam namiot - to mi przysłali sypialnię z jednego modelu, a tropik z drugiego modelu. Za dwa dni wyjazd. Kupiłam namiot w decathlonie. W Gdyni nie zdążyłam kupić śpiworu. W Białymstoku pierwsze km i pęka mi but spd w poprzek. Potem nie mam spania normalnego, tylko ta wiata nad Narwią i przeboje w nocy. Po trzech -  czterech dniach rozwala się mocowanie bagażnika, potem jakieś zwierze wpierdziela mi jedzenie w nocy,  po czterech -  pięciu dniach rozszczelnia mi się butla gazowa....

Ale powiem Wam jedno - było tak pięknie jak nigdy wcześniej !!!

Odkrywałam Supraśl, Krynki i Kruszyniany, i Białowieżę -  byłam, widziałam, dojechałam tam gdzie chciałam. Dzięki informacjom od kolegów i koleżanek z forum, pozyskałam bardzo cenne wskazówki, bardzo przydatne. Dziękuję :)

Mój syn w tym roku jakimś cudem mnie przerósł i nie byłam już pierwsza zawsze. Jechało nam się naprawdę bardzo przyjemnie, a poczucie humoru towarzyszące nam uratowało nas nie raz. :) Najtrudniejsze momenty mocno nas do siebie zbliżały. Wiedziałam, że mogę nie niego liczyć, ufałam. A Patryk tak samo - wiedział, że nawet jak będzie źle - ja zrobię tak, aby było nam najlepiej.
Zobaczyliśmy przepięknie położone domy w Zubrach, widzieliśmy wioski  i ludzi, gdzie syn się dziwił, że można tak żyć (mamusiu, a dlaczego oni siedzą na ławkach przed płotem domu?) - powiedziałam, że to taki lokalny internet z monitoringiem razem wzięty. Uśmiechnął się i zrozumiał moją " dyplomatyczną" odpowiedź. Bardzo pochłonęła go opowieść Dżemilla o Tatarach, z ciekawością oglądał każdy element w tatarskiej jurcie, przeżywał naszego "pseudo dzikusa" w Narwii.
Przebywanie ze sobą 24h, spotykanie nowych ludzi, rozmowy z lokalsami pod sklepami, naprawianie w ulewie sprzętu, wpadnie po uda do błotnistej kałuży, wyciąganie mnie z niej, przygotowywanie posiłku w lesie, zwiedzanie, poznawanie, wspólne rozmowy, i milczenie wspólne - to jest coś, coś czego nie doświadczy wielu rówieśników Patryka.
Nie wiem jak Wy odbieracie swoje wyjazdy z dziećmi, ale ja cieszę się w sercu, że mam takiego mojego "małego" syna, co lubi takie szwendanie się. I cieszy mnie równie mocno, że stacjonarnie - ale jednak - spędziłam kilka dni urlopu nawet z siedemnastoletnim synem Sebastianem, który dołączył do nas po ośmiu dniach. To był najpiękniejszy urlop !!!

Mały zapytał: Mamusiu, a za rok jedziemy do Gruzji?


yyyyyyyyyyyyyyyv

;)