Super dzień !!!!! Rewelacyjna pogoda, siły wróciły. Byliśmy w Okonku dwa dni - więc wypoczęci pojechaliśmy w dalszą drogę.
Niestety już na 6 km łańcuch spadł między szprychy i kasetę i tak średnio co 10 km. Moje dłonie wzbudzały ogromne zainteresowanie - zwłaszcza jak robiłam zakupy w sklepikach po drodze. Ale co tam. Ważne, że dało się jechać. Patryk zadowolony, wyspany śmigał aż miło - mimo że na początek mieliśmy kilka km po drogach szutrowych i bardzo kamienistych.
Jechało się lekko, wiatr boczny, albo w plecy. Słońce opalało. Fajowo się kręciło.
Na samym początku kaszubskiej Marszruty jadąc od Konarzyn - znak ograniczenia prędkości 5km/h - ale się uśmialiśmy z Patrykiem :) Ledwo co dało się równowagę utrzymać hehehe. W końcu wjazd do Swornegaci. Nasz camping to Stanica Wodna PTTK Swornegacie nad j. Witoczno - polecam miejscówkę :)
Wieczór spokojny, odpoczywaliśmy nad brzegiem jeziora. Już wiedzieliśmy, że zostaniemy dwa dni, aby Patryk nabrał sił i nie zniechęcił się na ostatni już etapie do domu.

Trzeci dzień rowerowania. Zmęczenie odczuwalne, ale nastroje rewelacyjne. Pogoda nadal dobra - oprócz fatalnego wiatru, który wiał nam prosto w twarz na całej trasie. Wyruszyliśmy z campingu jakoś po 9.00 - wjechaliśmy do centrum Tucholi, połaziliśmy po rynku. Musieliśmy pojechać około 3 km drogą nr 240 Tuchola-Chojnice - to była jakaś masakra. Boże co za debile - brak mi słów aby opisywać tych buraków w autach.
Przed Debrznem Patryk oznajmił, że musi odpocząć i nie daje rady. Ten wiatr nas wykańczał. Nie musieliśmy się nigdzie spieszyć, niemniej jednak było dość męcząco nawet jadąc lajtowo powoli. Poleżeliśmy sobie na karmiatach jakieś max 20 minut. W samym Debrznie też odpoczynek - zakupy w Biedronce i jedzonko. I ponownie im bliżej celu tym moje dziecko szybciej jechało :)
Kolejny etap 5 km drogą nr 22 - znaną mi doskonale, niby szeroka etc., ale biorąc pod uwagę silny wiatr, obładowane rowery - nie było łatwe. Każda osobówka mijała nas szerokim łukiem - ale TIRy miały w głębokim poważaniu czy jedzie rower, matka, dziecko - miałam ochotę rzucać kamieniami w nich, ehh.
W końcu o godz. 18.00 wjechaliśmy do Okonka. Nie spaliśmy tym razem na campingu, ale u rodziny :)

Po piątkowym melanżu i relaksacyjnej sobocie - niedziela należała do nas. Postanowiliśmy pojechać sobie do Bydgoszczy.
Pobudka miała być o 6, ale się nie udało. Niemniej jednak wyruszyliśmy w końcu w drogę. Bez mapy, bez gps, bez endomondo  -  kierunek południe - jakoś tak. Mniej więcej w połowie drogi zaczęło padać. Ale spoko. Nie zmokliśmy, coś tam przeczekaliśmy. Dotarliśmy na Orlen na trasie E261 tam zjedliśmy co nieco i przed nami jeszcze 33 km do Bydgoszczy. Rozjaśniło się i jechało nawet fajnie - mimo, że główną trasą. Tuż przed Bydgoszczą znów zaczęło padać - ale było znośnie.
W mieście pokręcilismy się tu  i tam. Zjedliśmy znów coś i czas było zaplanować drogę powrotną. Kupiliśmy mapę  - Marcin wyznaczył trasę i w drogę.

Pamiętając moją podróż z Bydgoszczy kilka lat temu nie trudno mi było wyjechać w kierunku Koronowa przez Bożenkowo i Samociążek - ale kurde szlaku niebieskiego to ja nie znalazłam. Pojawił się on jakoś przed samym Koronowem. Ale zanim dotarliśmy tam, tuż przed wioską, jadąc szosą ,zobaczyłam (dosłownie) ścianę deszczu - to był ułamek sekundy kiedy równocześnie zawróciliśmy rowery i gnaliśmy z powrotem do widzianej wcześniej wiaty w lesie. Posiedzieliśmy kilkanaście minut i przeszło. Myślałam, że najgorsze mamy za sobą - jakże ja się strrrrasznie myliłam.
Mniej więcej od Serocka za Koronowem do kilka km przed Tleniem (czyli jakiś dwie godziny) lał deszcz. Lał, lał, lal i lał, pompa na 102 ! Nie było sensu już przeczekiwać bo do dziś byśmy chyba nie dojechali. Jedyne co dobre, że nie było nam zimno, a mi jeszcze temperatura i ciśnienie podskoczyło jak Marcin nie sprawdził mapy na skrzyżowaniu w Szewnie i pojechaliśmy wg tego co powiedział, a co okazało się błędem - a w tych warunkach to błąd naprawdę niewybaczalny. Obiecałam sobie wtedy, że już nigdy - NIGDY, nie zdam się tylko na kogoś nawigowanie, ale będę się starała sama pilnować tego gdzie jesteśmy, co nie znaczy, że ja jestem alfą i omegą (do dziś nie wiem jakim cudem w tym Drzyminie miałam skręcać w prawo a nie prosto i gdyby nie Marcin - pojechałabym chyba do Świecia).

Jeżdżę już dłuuuugo - ale nigdy nie zlał mnie tak deszcz. Normalnie rzygam tym deszczem ehh.
 Ale było nieźle. Zapamiętam ten rajd na długo. Dotarliśmy na camping o 20.30 - marzyłam o prysznicu, ale nie mieliśmy pewności czy będzie ciepła woda - dodatkowy stres. Wszystko się poukładało jak trzeba. Jedno piwko na dobranoc i spaliśmy jak susły.